Μια ακόμη αλλαγή που παρατηρώ στην ανάδυση της Αριστεράς, της Νέας Αριστεράς (καμιά φορά όχι και τόσο νέας, αφού εμπεριέχει πολλές από τις προηγούμενες εμπειρίες), είναι η ποιότητα του κοινωνικού κινήματος.
Είμαι σίγουρος ότι όλοι έχουμε ακούσει ότι το νερό είναι ζωή, είναι πηγή ζωής, είναι η ίδια η ζωή.
Όλοι έχουμε ακούσει ότι το νερό θα είναι η αφορμή για τον επόμενο παγκόσμιο πόλεμο, ότι δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι δεν έχουν πρόσβαση σε καλής ποιότητας και αρκετής ποσότητας νερού και ότι δεκάδες χιλιάδες παιδιά –ιδιαίτερα στο λεγόμενο τρίτο κόσμο- πεθαίνουν κάθε μέρα γιατί στερούνται μεταξύ των άλλων και το νερό.
Αφήνοντας όλα τα ενδεχόμενα για έναν Ίκαρο σε μια σκοτεινή εποχή, δίχως ήλιο, ανοιχτά
Με το θάνατο του Μανώλη Γλέζου και του Περικλή Κοροβέση δείχνει να συντελείται πολιτιστικά ένα διπλό γεγονός που πολύ σπάνια τα δυο μέρη του συνυπάρχουν με τόση ένταση. Να κλείνει ο κύκλος των «ανώνυμων» ανθρώπων που ορθώθηκαν από το χώμα αυτής της γης, βάζοντάς τα με τους εκ Θεού εξουσιαστές τους, και να ανοίγει ταυτόχρονα ο κύκλος μιας ελεύθερης πτώσης (σε μια κοινωνία που ήδη εκφασιζόταν με σταθερούς μα πολύ πιο αργούς ρυθμούς), με αφορμή την πανδημία και τις χαοτικές κοινωνικές-οικονομικές της δυναμικές.
Μη λογικές παραδοχές διαιωνίζουν την θηλειά του ονομαστικού χρέους.
Λίγο πριν το τελευταίο Eurogroup, ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ Ράις, είχε δηλώσει ότι «η Αθήνα δεν μπορεί να επιτύχει τον στόχο για πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% του ΑΕΠ το 2018, χωρίς να υπάρξει, από τώρα, λήψη επιπλέον μέτρων».
Πριν από περίπου ένα χρόνο ο Guardian είχε κάνει εκτενώς λόγο για τον μύθο της αξιοκρατίας θέτοντας το ερώτημα «Ποιος παίρνει πραγματικά ό,τι αξίζει;». Η έννοια της αξιοκρατίας βασίστηκε, ως γνωστόν, στην ιδέα πως, απ’ όπου και αν προέρχεται κάποιος, μπορεί να ανέλθει, εφόσον συνδυάσει ταλέντο και κόπο.
Βασικές ενδείξεις για την έναρξη ενός συγκρουσιακού κύκλου θεωρούνται αφενός η ανάληψη συλλογικής δράσης από πολλές διαφορετικές κοινωνικές ομάδες, οι οποίες δεν εκδηλώνουν δημόσια τόσο συχνά τη διαμαρτυρία τους και αφετέρου η χωρική διάχυση της δράσης στην ευρύτερη επικράτεια.
Γεμάτοι αγωνία δεξιοί δημοσιολόγοι και κυβερνητικοί παράγοντες ρωτούν στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ: «Θα κατεβάσετε τον κόσμο στους δρόμους;». Στο μυαλό τους υπάρχει η περίοδος των Αγανακτισμένων και φοβούνται μήπως βρεθούν ξανά απέναντι σ’ ένα φαινόμενο που όταν εμφανίστηκε τους αιφνιδίασε, τους τρόμαξε και έκαναν τα πάντα για να το δυσφημήσουν μπας και το ξορκίσουν.
Το Ασφαλιστικό, η εργασία, τα μνημόνια και ο καπιταλισμός των χωρών του Νότου
Tου Άρη Καζάκου*
Στην κρίση του ασφαλιστικού αντανακλάται ευθέως η κρίση της εργασίας – Η αιτία της κατάρρευσης του Ασφαλιστικού: Στο σύστημα δεν μπαίνουν επαρκείς πόροι.
Σε μια σπάνια ομοφωνία για τις αιτίες της κατάρρευσης της κοινωνικής ασφάλισης, αυτές εντοπίζονται στο λεγόμενο πρωτογενές έλλειμμα, στο ότι δεν μπαίνουν επαρκείς πόροι στο σύστημα (μαζική ανεργία, μαύρη εργασία, δραστική μείωση μισθών, δημογραφικό κ.ο.κ.).
Ενδοκαπιταλιστικές αντιπαλότητες και αντίσταση στη βορειοαμερικάνικη ελίτ
Του James Petras*
Σοβαρές πολιτικές και οικονομικές προκλήσεις αντιμετωπίζει η επιχειρηματική ελίτ των βορειοαμερικανικών πολυεθνικών. Οι Apple, Google, Facebook, Microsoft, Pfizer και πολλές άλλες πολυεθνικές επιχειρήσεις που φοροδιαφεύγουν, βρίσκονται αντιμέτωπες με την τριπλή απειλή των προστίμων ύψους πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων, της ανακατανομής του πλούτου τους, και του ενδεχόμενου επανεισαγωγής δίκαιων κοινωνικο-οικονομικών προγραμμάτων που θα μπορούσαν να υπονομεύσουν την εξουσία τους.
Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος οικονομολόγος για να καταλαβαίνει την αντίστροφη σχέση που υπάρχει ανάμεσα στο σκληρό νόμισμα και την ανεργία, ή τη συνάρτηση του ελεγχόμενου πληθωρισμού -αυτό που λέμε χαλαρή νομισματική πολιτική- με τον στόχο της πλήρους απασχόλησης· και αν δεν το καταλαβαίνει, εν πάση περιπτώσει, κάθε οικονομολόγος, οιασδήποτε σχολής, θα του το βεβαιώσει ως εμπειρική εξίσωση.
Ορισμένες σκέψεις με αφορμή τις πρόσφατες εκλογές στην Ιταλία
Του Κάρλο Φορμέντι
Ηεκλογή του Μακρόν στη Γαλλία, και η επάνοδος της Μεγάλης Συμμαχίας CDU-SPD στη Γερμανία, δημιούργησαν στις φιλελεύθερες ελίτ την ψευδαίσθηση πως το κύμα του λαϊκισμού εκτονώθηκε πλέον.
Το καλύτερο και πιο ισχυρό αντίδοτο στην απειλητική άνοδο των εθνικισμών στον σύγχρονο κόσμο είναι ο δημοκρατικός πατριωτισμός. Αυτό υποστηρίζει ο Μαουρίτσιο Βίρολι στο τελευταίο βιβλίο του με τίτλο «Nazionalisti e patrioti» (Laterza 2019).
Η συζήτηση για την Κοινωνιολογία δεν εξαντλείται σε τούτο το αφιέρωμα. Πολλά θέματα, που εκτείνονται από τα σχολικά βιβλία, τη διδασκαλία ή και εξέταση του μαθήματος μέχρι τα ζητήματα του κλάδου στην εκπαίδευση, δεν κουβεντιάζονται εδώ.
Δεν ξεχνώ ποτέ ότι η Μάχη της Κρήτης και η καθολική Αντίσταση του ανυπότακτου λαού της έδωσε ένα γερό χαστούκι στην υπεροψία του Χίτλερ και τον υποχρέωσε να μη χρησιμοποιήσει ξανά τους αλεξιπτωτιστές σε μεγάλης κλίμακας επεμβάσεις.
Γυρίζοντας στο Λονδίνο βρέθηκα στη μέση μιας έντονης συζήτησης για το μέλλον του Εργατικού Kόμματος. Οι υποψήφιοι δεν φοβούνται να μιλήσουν για το όραμα, την ιδεολογία και τις πολιτικές τους, να συμμετάσχουν σε αντιπαραθέσεις και debates ανοίγοντας μια μεγάλη βεντάλια απόψεων που θα κριθούν από τα μέλη. Η ελληνική Αριστερά είναι τυχερή γιατί έχει αδιαμφισβήτητο ηγέτη.