Του Μιχάλη Μιχελή
Bloody Sunday
Για να μάθεις την ιστορία ενός τόπου, η πιο κλασική μέθοδος, είναι να ξεφυλλίσεις ένα βιβλίο.
Αν είσαι τυχερός και βρεις κάποιο παλιό αγωνιστή, αν πέσεις πάνω σε κάποιο πωρωμένο με την ιστορία, αν μπορείς να πας στα μέρη πού έχουν γίνει τρανταχτά γεγονότα, είσαι από τους προχωρημένους, που έχεις τη γνώση από πρώτο χέρι.
Του Γαλαξιάρχη
Μερικές σκόρπιες σκέψεις για τα δυόμισι χρόνια συστηματικής καταστροφής της κοινωνίας, της οικονομίας και της υποτυπώδους παραγωγικής υποδομής της χώρας από τις «δυνάμεις της μεταρρύθμισης». Σκέψεις χωρίς υποχρεωτικά ιδεολογικό περιεχόμενο, αλλά με βάση κάποιες παραδοχές κοινής λογικής. Σκέψεις, μπροστά και απέναντι στα τρομολαγνικά διλήμματα που τίθενται ήδη με βία από τα κόμματα της συγκυβέρνησης, τα οποία επιχειρούν να εξασφαλίσουν την κατοχή της εξουσίας και την επόμενη των εκλογών.
“…στην Ελλάδα δεν έγινε Γαλλική Επανάσταση. Πράγματι, στην Ελλάδα δεν έχει υπάρξει εποχή που ο λαός να έχει επιβάλει, έστω και στοιχειωδώς, τα δικαιώματά του. Και η ευθύνη, εκφράζεται με την ανευθυνότητα της παροιμιώδους φράσης: «εγώ θα διορθώσω το ρωμέικο;». -Ναι, κύριε, εσύ θα διορθώσεις το ρωμέικο, στο χώρο και στον τομέα όπου βρίσκεσαι.“
Όλα ξεκίνησαν με ένα τραγούδι. Ένα απαγορευμένο τραγούδι από τη δικτατορία, το «Γκραντόλα» του Χοσέ Αλφόνσο.
Και δεν ήταν μια πράξη αντίστασης ενός ραδιοφωνικού παραγωγού αλλά το σύνθημα για να βγει ο στρατός στους δρόμους. Και ήταν μία από τις ελάχιστες περιπτώσεις στην Ιστορία που ο στρατός δεν ηγήθηκε ενός πραξικοπήματος αλλά μιας επανάστασης εναντίον της λαομίσητης δικτατορίας του Μαρτσέλο Καετάνο.
Όλα αυτά συνέβησαν τη νύχτα της 24ης προς την 25η Απριλίου του 1974. Και συνέβησαν στην Πορτογαλία τη χώρα στην οποία από το 1932 είχε επιβληθεί φασιστικού τύπου δικτατορία με ηγέτη τον Αντόνιο Σαλαζάρ. Μετά το θάνατο του Σαλαζάρ, το 1970, τη διακυβέρνηση ανέλαβε ο Καετάνο.
